Od Kalego CD. Haraczki

  Szedłem powoli. Dociskałem łapy do ziemi. Za każdym razem, gdy podnosiłem jedną z nich, to z myślą o tym, że tym razem mocniej wepchnę ją w piach. Krew wrzała we mnie, jakbym conajmniej się palił. Liczyłem już chyba drugą setkę. Nic nie pomagało. 

  Przytłaczające uczucie. Cholerny głosik gdzieś z tyłu głowy mówiący, że popełniłem błąd. Że mogłem rozegrać to lepiej. Że mogłem się nie wkurzać, i że...
  Przez oczami stanął mi obraz płomienia. Ogień. Świetna wizualizacja samopoczucia.
- A SZLAG BY TO WSZYSTKO!
  Wraz z moim wrzaskiem, wokół mnie pojawił się płomienny okrąg. Mimo to szedłem dalej, przekraczając jego granice, a iluzja niebawem zniknęła.
- Po cholerę to wszystko. Miałem być normalny. Imbecyl. Idiota. A ci ludzie? Porażka. Totalny niewypał. Miałem ich tylko postraszyć i co z tego wyszło? Wszyscy mają racje. Beznadzieja.

***

Nie wiem, która była godzina. Czy było tak późno, czy tak wcześnie. Nie obchodziło mnie to. Chciałem być sam ze sobą, póki się nie uspokoję. A mogło zająć to dużo czasu. Jak zwykle. I zajmowało. Nie wiem ile już minęło. Chyba sporo. Wnerwiająco wiele czasu.
...
  Koniec. Pora się trochę wypalić

***

  - Cześć, Zero! Wstajemy!- zawołałem, wchodząc do jaskini. Basior dopiero przebudzał się, kiedy właziłem to tej jego zapchlonej nory. Stał na trzech łapach, jedną jedynie podpierając się, by zachować równowagę.
- Co ci daje trzymanie mnie tu?...- spytał sennie, po czym otworzył oczy. Dopiero teraz jego wzrok skrzyżował się z moim. Zamarł na chwilę. Jego bezczynność była idealną okazją, by powalić go na ziemię.
- Twoje...
- Czerwone, tak?- Skinął głową.- Nie fajne wspomnienia, co?
- Zostaw mnie...- Głos ten był cichy. Niemal proszący.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, że i tak zginiesz marnie, prawda?
- Chyba.- Jakby przypominając sobie o czymś zmienił ton głosu na pewniejszy. Nie ze mną.
- Więc nic ci to nie da!- ryknąłem i z impetem uderzyłem w jedną z jego łap. Wrzasnął, przy okazji drapiąc mnie od boku. Zabolało. Całkiem mocno. Ale dobrze mi to zrobiło. Dzięki temu zdałem sobie sprawę z tego, że w tym miejscu już chyba miałem dość pokaźną ranę. Chyba postrzałową. Chociaż wydawała się draśnięciem. Trzeba to opatrzyć.
   Kolejny wrzask. I następny....

***
  Zero wrzeszczał i skamlał jeszcze długo. Chyba troszeczkę złamałem mu kość....
- Yh! Zamknij się w końcu!- zażądałem. Hałas nie ustawał. Wyszedłem ze swojej jaskini. Potrzebna mi ta mata dźwiękoizolacyjna. Pani Doktor miała dobry pomysł. Bardzo dobry.
  Spojrzałem na swój nieumiejętnie założony opatrunek, z myślą, że ona zrobiłaby to lepiej.
  Tymczasem ja...
Chyba się na nią wydarłem. I nie tylko wydarłem...

- Debil ze mnie.
  Muszę ją przeprosić. I nie mówić jej co zaszło.
  Nie straszyć.
  Być normalnym.


Jakbym, do cholery, umiał.

 Poczułem ucisk na prawej przedniej łapie. Szerzej otworzyłem oczy. Krew wrzała we mnie i w pierwszym momencie chciałem 'to coś' po prostu zrzucić, jednak w porę się otrząsnąłem.
- Sergiusz, nie. Złaź.
  Zamiast usłuchać się mnie, dalej wspinał się wyżej. Postanowiłem poczekać, aż przestanie, a przy okazji ponowić marsz, który nie wiem w którym momencie wstrzymałem. Jednak nie. Dalej właził na mnie, jakbym mu conajmniej pozwolił. Warknąłem ze zdenerwowania, on jednak nic sobie z tego nie robił. W końcu, gdy zaczął wchodzić mi na głowę, (a raczej szyję) potrząsnąłem łbem i zrzuciłem go.
- Kazałem ci zejść- wycedziłem spomiędzy zębów.
  On wysyczał coś gniewnie i znowu oplótł się wokół mojej łapy. Zrezygnowałem z dalszej walki, bo nie zanosiło się na to, że pozwoli sobie na więcej i usiadłem. Wziąłem głębszy wdech. Chyba mi przeszło.
- Dzięki, Sergi.


***

Potem byłem w szpitalu. Bynajmniej nie z własnego powodu. Trzeba było się trochę rozeznać. Oczywiście w sprawie wadery.
  W szpitalu z personelu była jedynie Rose. Była, ale spała. Poczułem lekki zawód. Nie wiedziałem czy był on spowodowany brakiem możliwości doinformowania się w sprawie poszkodowanej, czy tym, że nie mogłem zobaczyć mojej ulubionej Doktorki i przeprosić jej od razu za swoje postępowanie. Sama pacjentka też spała. Oddychała i nie wyglądała jakby nigdy nic, a może nawet wręcz przeciwnie, ale żyła.
  Przyglądałem się jej przez chwilę. Krótką. Może trzy sekundy. Zaraz zrobiłem się bardzo senny. Opadłem na podłogę wyczerpany z sił i oskubany z resztek adrenaliny. Nie musiałem długo czekać na sen, który przyszedł niemal od razu. Poczułem jeszcze jak Sergiusz wślizguje się na mnie i oplata sobą moją przednią, lewą łapę.


<Haraczka? XD już widzę te miny, gdy zobaczą te krew na nim>