Od Khana

Dźwięczne głosy ptaków cichły, gdy ostatnie promienie słońca leniwie chowały się za skalistymi szczytami gór. Całkiem urokliwy widok roztaczał się właśnie przede mną, gdy dość szybkim krokiem pokonywałem niewielki kanion. Owinięty wokół mojej szyi Ahas opierał łeb na moim karku, całkowicie już znużony podróżą. Rozumiałem go całkowicie, gdyż w mojej głowie tkwiła już tylko chęć odpoczynku, lecz nie mogłem zatrzymać się na noc w takim miejscu. Powoli otulający kanion półmrok motywował mnie do narzucenia sobie szybszego tempa marszu.
Zmęczenie zaczynało ogarniać moje ciało - całodniowa wędrówka potrafi dać w kość nawet tak zahartowanemu osobnikowi jak ja. Bardziej drażniły mnie wbijające się w łapy kamienie.
Opuściłem skalisty teren dopiero, gdy mrok całkowicie zapanował nad okolicą. Widok pierwszych drzew dodał mi otuchy, więc z nieco lepszym nastrojem ruszyłem w ich kierunku. Dotyk miękkiej trawy skwitowałem cichym westchnięciem. Rozbudzony i zaciekawiony zmianą krajobrazu Ahas przepełznął na grunt, uwalniając mnie ze swego nieznacznego uścisku, aby następnie wraz ze mną omijać rosłe świerki.
Gdy niespodziewany dźwięk rozdarł nocną ciszę, w odruchu okryłem nas płaszczem iluzji, mającym na celu zakamuflować nas w leśnym otoczeniu.
- I tak już cię widziałam - kobiecy głos sprawił, że sierść na karku wręcz stanęła mi dęba, a po grzbiecie przebiegł chłodny dreszcz. 
- Skoro tak, to może też się mi pokażesz? - odrzekłem po wnikliwym przeanalizowaniu wzrokiem najbliższego obszaru, nadal nie zdejmując iluzji. Ahas najwidoczniej umknął uwadze wadery, bezszelestnie pełznąc w kierunku obcego źródła ciepła, jakim było ciało nieznajomej.

<?>