Autor grafiki: Volinfer
Imię: Indra
Wiek: około 4 lata, straciła rachubę podczas podróży
Płeć: wadera
Żywioł: woda, mróz, iluzja
Stanowisko: odkrywca nowych terenów, zaganiacz
Cechy fizyczne: niska i drobna, proporcjonalnej budowy (ani chuda, ani gruba, ani umięśniona), chociaż ma dosyć długie łapy, niezbyt silna i szybka, za to bardzo wytrzymała, może wędrować godzinami bez konieczności dłuższego odpoczynku, po większym wysiłku potrzebuje dłuższego czasu na regenerację frustracja
Cechy charakteru: Ciekawska, przy sposobności rozbierze wszystko na części pierwsze, lubi mieć kontrolę nad sytuacją. W bezpośrednich kontaktach z innymi raczej wycofana i ostrożna, bardzo długo była zdana na samą siebie. Bardzo chciałaby być częścią stada, zazdrości bardziej towarzyskim wilkom. Zdarza się jej być kąśliwą i złośliwą, czy nie utrzymać języka za zębami, chociaż stara się być raczej uprzejma. Jest perfekcjonistą, nie lubi zobowiązań, boi się, że nie wywiąże się wystarczająco dobrze. Jest pacyfistą.
Cechy szczególne: krótki ogon – wynik nieszczęśliwego wypadku
Lubi: wędrować, poznawać nowe (tereny, rzeczy), opisywać je (targa ze sobą mapy – cały jej dobytek), WODĘ - nieważne czy to rzeka, strumień, jezioro, staw, czy bagno – mokre? już to kocha!, Noelle i swojego sokoła, myśleć
Nie lubi: upałów, suszy, trzymania się schematów, niekontrolowanych uczuć
Boi się: suszy, utraty kontroli, stworzeń z ilością nóg większą niż 4, smoków, zobowiązań, dzieci, zasadniczo innych wilków też trochę się boi
Moce:
- odporna na niską temperaturę, wielostopniowy mróz nie robi na niej wrażenia, natomiast wysokie temperatury znacznie ją osłabiają (nie ma wpływu na tą zdolność),
- krótkotrwale może ochłodzić temperaturę powietrza wokół siebie o kilka stopni, a wodę nawet zamrozić (wymaga wysiłku),
- jej futro nie nasiąka wodą – niezwykle przydatne podczas deszczu, niezwykle irytujące podczas kąpieli (nie ma wpływu na tą zdolność),
- przy odpowiednim skupieniu może poruszać cząsteczkami wody; dotyczy to jednak oddziaływania typu delikatne rozrzedzenie mgły w celu poprawy widoczności, czy miejscowe spłycenie rzeki w celu połowu ryb, niż przemieszczania większych mas wody – to stanowczo wykracza poza jej umiejętności, (wymaga wysiłku)
- tworzy proste iluzje, szczególnie skuteczne, jeśli są umieszczone na lustrze wody; niezbyt przydatna, aczkolwiek szpanerska, umiejętność (wymaga wysiłku)
Historia: Przyszła na świat w watasze zamieszkującej jałowe tereny. O pożywienie konkurowali z sąsiednią watahą, kontrolującą okoliczne urodzajne ziemie. Niegdyś i jej rodzina zamieszkiwała ten obszar, ale wraz z kilkoma innymi wilkami zostali przegnani i zmuszeni do życia poza nimi. Walka o pożywienie stawała się coraz bardziej zacięta, aż nabrała formy cichej wojny. Co rusz wilki z obydwu stron konfliktu, które odważyły się zapuścić za daleko, ginęły bez śladu. Któregoś razu padła decyzja o przegnaniu dominującego stada i przejęcia kontroli nad żyznymi terenami. Jednak żywione latami uraza i nienawiść doszły do głosu i plan gwałtownie przerodził się w niekontrolowaną rzeź (A może właśnie taki był od początku). W tym momencie pierwszy raz Indra poczuła, że nie zgadza się z tym co robi, ale uczestniczyła w walce, bo przecież tak było trzeba. I wtedy zobaczyła ją. Przerażone szczenię wciśniętę miedzy kamienie. Wtedy coś w niej pękło. Te wilki prawie się nie broniły, to oni dopuszczali się właśnie bezrefleksyjnego mordu. Ta mała chciała żyć tak samo jak ona, nie mogła jej teraz tak po prostu zabić. Ta noc była dla niej ciężka. Zrozumiała w jakim do tej pory żyła kłamstwie. Jej rodzina, którą uważała za ofiary systemu, okazała się być degeneratami, wyrzutkami społeczeństwa. Wróciła na miejsce bitwy, prawdopodobnie targana wątpliwościami i wyrzutami sumienia. Zobaczyła wtedy tą samą małą wilczycę, stojącą nad ciałami poległych. Obserwowała ją przez chwilę z ukrycia, wahała się czy powinna ją dobić tu i teraz, czy darować jej życie. W międzyczasie wilczyca odeszła. Wtedy podjęła decyzję, która zmieniła resztę jej życia – poszła tropem niedobitka. Z początku wiedziona ciekawością, jednak w miarę opuszczania znajomych terenów wiedziała, że rusza po coś więcej, że serce wiedzie ją ku prawdziwej wolności. Przez pierwsze pół roku wędrówki obserwowała szczenię z ukrycia, z czasem zaczęła jej dyskretnie pomagać, jednak nie za często, aby pozostać niezauważona. W międzyczasie znalazła na ziemi wypchnięte z gniazda słabe pisklę sokoła. Zabrała je ze sobą i odchowała na towarzysza. Pewnego razu wilczyca ją zauważyła. Chciała wtedy uciec, pewna, że ją pamięta. Nie mając jednak realnych szans na ucieczkę, czekała gotowa odpowiedzieć za swoje błędy. Noelle była jednak pewna, że widzi ją po raz pierwszy, chciała zdobyć towarzysza podróży. Od tamtej pory podróżowały razem, aż trafiły tutaj.
Zauroczenie: -
Głos: Regina Spektor – Pound of flesh niech was to nie zmyli, śpiewać nie potrafi
Partner: -
Szczeniaki: -
Rodzina: wataha wygnańców, kocha ich, chodź czuje do nich coś na kształt odrazy, traktuje Noelle jak siostrę
Jaskinia: zachód 3
Medalion: Kamień księżycowy umocowany za pomocą rzemieni na lewej tylnej łapie. Dostała go od ojca w formie nieszlifowanego kryształu. W jej rodzinnych stronach nie praktykowano nauczania żywiołów – każdy wilk odkrywał swoje zdolności sam, szlifując swój kamień w miarę doskonalenia talentu. Dlatego też kształt jej amuletu nieustannie się zmienia, choć nosi go zawsze w tym samym miejscu.
Towarzysz: Arastus
Inne zdjęcia: -
Przedmioty kupione w sklepie: -
Dodatkowe informacje: kiedy wyrusza w podróż zabiera że sobą mapy przytroczone do pleców rzemieniami – stanowią one najcenniejszą rzecz jaką posiada; Arastus lubi siadać jej na łopatkach, czasem tak podróżuje, nie ma nic przeciwko; skrywa swoje pochodzenie w tajemnicy, boi się, że Noelle odkryje prawdę, ukrócony ogon jest pamiątką po tym feralnym dniu, jednak utrzymuje, że utraciła go w wyniku wypadku – przygniótł go spadający głaz
Umiejętności:
: Siła: 60
: Zręczność: 140
: Wiedza: 130
: Spryt: 160
: Zwinność: 150
: Szybkość: 80
:Mana: 80
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz